Από τότε που ξεκινήσαμε να εφαρμόζουμε το baby led weaning, αφήνοντας τη μικρή μας να παίξει, να πειραματιστεί με το φαγητό και τελικά να το βάλει μόνη της στο στόμα της, η μόνιμη ένσταση φίλων, γιαγιάδων και γενικώς όποιων άκουγαν γι’ αυτό που κάναμε ήταν: «Μα, δε φοβάστε μήπως πνιγεί;»
Αυτό που συνειδητοποιήσαμε εφαρμόζοντας αυτή τη μέθοδο ήταν ότι η μικρή μας έμαθε πολύ νωρίτερα από άλλα παιδάκια συνομήλικά της (που τρέφονταν σχεδόν αποκλειστικά με αλεσμένα) να μασάει και να καταπίνει σωστά το φαγητό της, καθώς και να βάζει στο στόμα της τη σωστή σε μέγεθος μπουκιά για εκείνη.
Είναι γεγονός ότι με τον τρόπο αυτό καταλήξαμε να αισθανόμαστε πολύ ασφαλείς όταν διαχειριζόταν το φαγητό της μόνη της.
Αυτό που μας τρόμαξε στις αρχές και που ακόμα μας κάνει να αισθανόμαστε λίγο άβολα (στους 12 μήνες συβαίνει πολύ σπάνια πια) είναι όταν ενώ τρώει, της έρχεται τάση για εμετό. Στην αρχή νομίσαμε ότι όντως το παιδί πνίγεται, διαβάζοντας όμως και ψάχνοντας το θέμα καλύτερα, διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για ένα μηχανισμό ασφαλείας που διαθέτουν τα βρέφη, προκειμένου να απομακρύνουν την τροφή από επικίνδυνα μονοπάτια..
Το αντανακλαστικό αυτό ενεργοποιείται προφανώς όταν μια μπουκιά είναι πολύ μεγάλη για να την καταπιεί το μωρό. Ανοίγει το στόμα και σπρώχνει την τροφή με τη γλώσσα προς τα έξω, σαν να είναι έτοιμο να κάνει εμετό (όπως όταν ο παιδίατρος μας έβαζε το γλωσσοπίεστρο, για να ελέγξει λαιμό και αμυγδαλές, θυμάστε;). Συνήθως μάλιστα, αφού η τροφή βγει από το στόμα ή έρθει στο μπροστινό σημείο του στόματος, το μωρό συνεχίζει να τρώει σα να μη συνέβη απολύτως τίποτα (τις πρώτες φορές βέβαια, εμείς είχαμε αλλάξει δεκαπέντε χρώματα, για να μην φανούμε ανήσυχοι μέχρι να τελειώσει).
Το σημαντικότερο βέβαια είναι, όπως υποστηρίζει η Gill Rapley, ότι η θέση ενεργοποίησης του αντανακλαστικού αυτού είναι πολύ πιο μπροστά στη γλώσσα στα βρέφη από ό,τι στους ενήλικες. Για το λόγο αυτό ενεργοποιείται πολύ εύκολα, προστατεύοντας έτσι τα μωρά από πιθανό κίνδυνο.
Το εντυπωσιακό είναι ότι σιγά σιγά αυτό το αντανακλαστικό άρχισε να συμβαίνει ολοένα και λιγότερο. Καθώς μεγαλώνουν τα μωρά, η θέση ενεργοποίησης αυτού του αντανακλαστικού μετακινείται στο πίσω μέρος της γλώσσας. Σιγά σιγά μαθαίνουν να βάζουν στο στόμα τους μπουκιές σωστού μεγέθους, να τις μασούν και να τις καταπίνουν χωρίς να προκαλείται αυτό το αντανακλαστικό, που μπορεί να φαίνεται τρομακτικό στην αρχή.
Αυτό δε σημαίνει ότι το μωρό είναι απίθανο να πνιγεί. Γι’ αυτό παίρνουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα που μειώνουν σχετικούς κινδύνους: